Antsirabe

10 dagen geleden heb ik voor het laatst tijd gehad om te schrijven. Niet alleen tijd, maar ook stroom, licht enz. De laatste dagen zijn primitief, maar zo onwijs gaaf geweest!
Woe 1 dec vertrek ik vanuit Tana naar Antsirabe, de rit die ik en de mensen daar niet meer zullen vergeten. Ik stap uit de taxi om met de taxi bruse (mini lokale bus) naar Ansirabe te reizen. Goed ik stap uit en voor ik het weet staan er wel 30 mannen om mij heen. Ik word er behoorlijk door overvallen omdat ik dit hier nog niet meegemaakt heb. Het kost mij enige moeite om mijn rugzak op mijn rug te krijgen. Veel mensen trekken er aan om hem mee te sjouwen naar hun bus. Ik trek terug, lukt niet, harder en ik maak geluid. Ik schreeuw “give my back!” ze schrikken, helaas maar heel even. Kut zooi, ik probeer te lopen, maar ze pakken mijn armen vast en ik krijg paniek. Paniek slaat om in pouwer en ik storm door de menigte heen op zoek naar een loket om een ticket te kopen. Loket is open, maar ik kan er niet bij komen omdat iedereen er voor staat en tegen elkaar schreeuwt, ze proberen mij te veroveren. In mijn ooghoek zie ik een taxi bruse met Antsirabe op het raam geschreven. Ik ren er naar toe, gooi mijn rugzak op het dak en ga zitten en trek snel het raam naast mij dicht. Mensen kijken mij stom verbaast aan en de mensen die al ik de bus zitten lachen, ze langen mij niet uit maar geven mij het gevoel dat mijn actie tof was. De baas van de bus komt naar mij toe en vraagt 50.000 AR. Ik weet dat de rit 8.000 moet kosten. Ik ben het zo zat! Ik geef hem 8.000 en kijk hem strak aan en midden in zijn ogen, hij zegt niets en loopt weg. Een dame naast mij tikt mij aan en lacht en geeft mij een schouder klop. De rit duurt zeker 5 uur en gelukkig wanneer ik uitstap in Antsirabe in de zelfde gekte staat Ernest klaar, de gists waar ik mee afgesproken heb.
Ernest heeft in de tussentijd nog een toerist gevonden Antonie. Tussen mij en Antonie klikt het direct en die zelfde avond wanneer we de rest van de toeristen nog niet heb ontmoet maken we lol. Hij is de dag er voor aangekomen en praat nog netjes tegen iedereen die om geld vraagt. Zelfs in de stortende regen wanneer de weg voor hem blokkeert word door een kind dat om een bon bon (snoepje) vraagt blijft hij vriendelijk. Ik kruip vroeg mijn bed in, want de dag er na gaan we vroeg naar de markt en daarna hebben we een lange rit voor de boeg.