Miandrivazo

De markt is goor en overal is het zwart van de vliegen. Nou ja zwart…wanneer ik ze goed bekijk hebben ze een groen blauwe gloed over hun rug, gatver. Ik koop een poncho die ik nodig zal hebben voor de aankomende dagen. De enige die echt plastic is en dus zeker water dicht is roze….geweldig!
Na de lunch ontmoeten we Mirjam en Niel, ook Frans. We vertrekken met zijn 5-jes gepropt in een gammele auto naar Miandrivazo. Onderweg veel problemen, rem kabel kapot en nog iets wat ik nog steeds niet begrijp. Tijdens de vele stoppen door auto pech word ik langs de weg uitgenodigd door een gezin om koffie te komen drinken in hun huis. Het huisje is een hut van hout en bananen bladeren er in staat een 2 pers bed waar het hele gezin op slaapt, vader, moeder, dochter, baby. Verder staan er 3 grote stoelen in het huisje en een tafel, je kan er niet lopen en moet over de stoelen klimmen om op het bed terecht te kunnen komen. Dochter leert Engels en we praten veel. Ze verteld dat het gezin 2 koeien heeft. Inmiddels ligt de baby in mijn armen zonder luier, en een gatver de gatver goor broekje aan. Toch geniet ik en de tijd gaat snel. Ze vragen mij foto’s te maken van het gezin en deze later op te sturen. Tuurlijk wil ik dat! De rit duurt onwijs lang en door de giga regenbui nog langer. Savonds laat komen we aan in het hotel. Antonie en ik delen een kamer. Het is grappig omdat het communiceren lastig gaat. Ik spreek geen Frans en hij gebrekkig Engels en wil het graag beter leren. Al kletsend val ik in een diepe slaap.