Tsiribihina River

Vrij 3 t/m 5 dec

We staan vroeg op…..na 4 uur wachten op de meneer die ons over de rivier zal roeien vertrekken we. Mora mora….rustig aan pff ik moest er aan wennen….iedereen komt hier te laat, een bus rit van 4 uur duurt ruim 6 uur enz…Afrika!
Misselijk, kost misselijk, mijn god waar ben ik aan begonnen!!! Zeeziek….na 3 uur word het minder en daarna is het godzijdank over en kan ik genieten. De boot is een uitgeholde boomstam met 5 ruime zit plaatsen en op iedere punt een zitplek met een meneer die roeit. Aan boort 2 levende kippen, fruit, groenten, tenten enz…
De rivier is 146 km lang en onwijs breed. De kleur is prachtig, bruin/rood. Het landschap er om heen veranderd enorm. Rijst velden, zand vlaktes, rotsen….prachtig! Veel vogels en lemurs. De 2 mannen roeien de helen dag, we zitten namelijk van ong 6.00-18.00 (ja ruim 12 uur!)op de boot. Ik en Antonie roeien ook veel mee, ik begrijp nog steeds niet hoe ze het de hele dag uithouden. We overnachten de eerste nacht in een tent in een dorpje. Het dorpje bestaat uit 4 hutjes en 2 kapotte tenten. In onze tent zit op de top een winkelhaak ter grote van een 2 euro mint, geweldig! We eten in een hut, Zebu (koe) met rijst. Gatver, ik krijg een bot op mijn bord met rijst. Iedereen begint te kluiven, gelukkig bied iemand mij aan om de knieschijf, ik denk dat dat het was te ruilen met een gewoon stukje vlees. De man die mijn knieschijf naar binnen werk doet dit met zo veel geluid dat ik ook moeide heb om het normale stukje vlees naar binnen te werken. Wat een avontuur. Na het eten liggen we op een kleed liedjes te zingen met de kinderen om ons heen, sterrenhemel boven ons en pastis oef wat een heerlijk leven! Niel en Mirjam zijn erg grappig en we vormen een gezellige groep.
De dag er na varen we naar een waterval. De dag er voor heb ik een bad genomen in de rivier. Snel, want ik kreeg de kriebels bij het idee dat er ook krokodillen zwemmen. Nu wassen we ons in de waterval. Weer een onwijs geniet moment! Ik was mijn haar en boven mij klimmen de lemurs in de bomen…..ik kan het gevoel niet beschrijven, maar oef wat was het gaaf!
Ik heb niet door hoelang we in de boot zitten, ik geniet….Wel is het af en toe te warm en moeten we ons beschermen met een paraplu. Ik denk dat het soms wel 45 gr was…Tussendoor lunchen we in dorpjes en zien we een kameleon zo groot als een cola fles. We eten trouwens beter, vis/rijst en groenten mmm. Wanneer we aankomen op de camping plaats wat een grote zand vlakte is zijn we nat. Zijk nat geregend. Antony zijn tas is doorweekt en ook de matrassen. We zetten de tent op en moeten vannacht op de grond slapen. Risico van reizen in Madagaskar in de regen tijd…De kippen leven nog steeds…tja de enige manier om iets vers te houden zonder koeling is het in leven houden. Antonie geniet bij het idee dat hij kan zien hoe de kippen geslacht worden. Ik stop vingers in mijn oren wanneer ik het eerste gekrijs hoor. Later zie ik 2 kippen zonder hoofd en hoe alle ingewanden worden verwijderd. Het verbaast mij dat ik hier wel naar kan kijken en het zelfs interessant vind. Maag, hart, lever alles komt voorbij. Later krijgen wij de file en de poten, de roeiers (lastige namen) en Daniel de gids eten de ingewanden. Ik besef heel goed dat ik mij bevind in een van de armste delen van de wereld en dat dit het normale leven van hier is.
Moe vallen we in slaap en Antonies gesnurk maakt mij niet eens wakker.
De laatste dag op het water, ik probeer nog meer te genieten dan ik al doe. Het brengt geluk wanneer je sterke drank ik het water gooit voor je vertrekt en een slok neemt, de dag begint met pastis, mmm. We zingen Malagassie liedjes en maken enorm veel lol. De boot loopt soms vast en dan moeten we hem duwen en lopen in het water. Wanneer we aankomen in een dorpje blijkt onze 4 bij 4 auto er nog niet te zijn. We lunchen en de boot met dokters komt aan. Omdat we uiteindelijk 5 uur op de auto wachten ga ik de boot op en praat ik met iedereen. Een organisatie in Frankrijk organiseert trips om mensen te helpen. Wanneer je mee wil moet je je ticket en verblijf zelf betalen. Ze boot vaart met ruim 10 dokters, een tandarts en mensen die graag willen helpen 3 weken lang over de rivier en ze stoppen bij veel dorpjes. Ze vertellen mij dat het vrij simpel is en de problemen in de dorpen overal hetzelfde zijn. Kinderen ondervoed en vooral te kort aan proteïnen. Ze hebben blond haar waaraan je het kan zien. Ouders zouden ze meer vlees en vis moeten geven, maar de visvangst verkopen ze direct door. Ook is het hier zo dat de volwassenen vis eten en de kinderen alleen reist. De organisatie probeert voorlichting te geven en hopen dat dit na jaren zal doordringen en geven vit. pillen in de hoop dat ze deze niet door gaan verkopen. Deze boot vaart hier al jaren rond en geeft dezelfde hulp al jaren, weinig verandering in gedrag en levensstijl merkbaar. Mensen leven met de dag denken niet verder. Vandaag rijst, dat is goed…een landje omspitten en groente verbouwen daar is geen geld voor en sparen doen ze ook niet. Lastig allemaal. Goed er zijn meer problemen: ontstekingen, huidaandoeningen, verrot gebit, baby sterfte, keer op keer zwanger zijn en enorm vit gebrek. Een dame verteld mij dat de tandarts de dag er voor in het dorpje waar wij ook even waren 40 tanden en kiezen heeft getrokken. Ook was er een baby die na 9 maanden nog het geboorte gewicht had. Het is hier zo dat er veel kinderen sterven en de mentaliteit is dat je dan gewoon weer een nieuwe krijgt. Ik heb aardig wat gezien, pff toch vind ik het keer op keer weer schokkend om te horen. De cultuur maakt het nog lastiger in dit gebied. Vrouwen koop je voor Zebu’s (koeien) hoe mooier de vrouw des te meer koeien. Vrouwen zijn niets waard ze maken kinderen en zorgen hier voor en doen het meeste werk wat er te doen is. Mannen mogen meerdere vrouwen hebben en tegen betaling ook een andere vrouw gebruiken voor seksuele handelingen. Pff, bizar allemaal.
Goed na een wachtijd van 5 uur is daniel (onze gids) naar een punt gelopen waar hij bereik heeft met zijn mob, 15 km verder. Eindelijk we worden gered door een auto! Een rit gelukkig maar een paar uur en een pond overtocht brengt ons naar Belo-sur-Tsiribaihina. Bloed bloed heet hier….ik eet een kreefachtig iets, te groot voor een garnaal en te klein voor een kreeft en ook de smaak zit er tussen in, lekkur! Ik lig in bed en Antonie wil de ventilator niet aan…te veel herrie. Het zweet loopt over heel mijn lichaam, ik heb bijna een jank moment en spring uit bed en zeg dat het nu genoeg is geweest en wanneer hij niet aan mag ik geen kamers meer met hem deel. Hij kijkt mij aan en komt niet meer bij, ventilator aan en Antonie leert Mylene kennen en kan er goed mee om gaan.